Hafıza Mahzenine İstiflenmiş Ne Varsa
Dağlardan taşlardan hakkı olanı alamayınca yavaş yavaş delirmeye başlamış insanoğlu. İnsan hiç akıl sancılarını miras bırakır mı, öyle yavaşmış işte bu delirme; dededen toruna miras kalmış ve her yeni kuşakta daha parlak daha canlı kılıflara bürünmüş. Hal böyle olunca içinde envai çeşit alet edevat olan çantaları sırtlayıp toz toprak içinde kameralarla şiirler yazıp tepelerin, dorukların göz kırpışını bize getiren yönetmen amcalara minnetimizi ifade edecek söz bulamamışız. İnsanoğlu kollarını gövdesine dolayacak, dert yüklenince üzerinde ağlayacak şefkatli çınarlarını, meşe ağaçlarını bulamayınca sarılmanın anlamını dahi kaybetmiş. Masalcı bilgelerin sepetlerinde anlatacak hiçbir şey kalmamış. Nasıl kalsın! Kaybetmenin bile anlamı kaybolmuş. Dünyanın asayişi hiç de berkemal değilken Kongo nehrinin yamacında küçük bir böcekle arkadaş olan siyahi kızı, rüzgar çöllerde raks ederken toz zerrelerinin ihtiyar kayalarla olan sohbetini, taş kuyuya düştüğ